Karoline Brændjord (geb. 1990) denderde in 2020 de Noorse poëzie binnen met haar debuutbundel Jeg vil våkne til verden (‘Ik wil met de wereld wakker worden’). Ze won er de Tarjei Vesaas-debuutprijs voor het beste debuut van 2020 voor en ook de Kritikerprijs 2020. Het is nooit eerder voorgekomen dat iemand beide prijzen voor één boek won.
In het juryrapport van de Kritikerprijs stond: ‘De stijl en taal van het boek is volmaakt. De gedichten vertellen over de suïcide van een moeder en het verdriet van een achtergebleven dochter en krijgt vorm in een zoekende beeldspraak die dicht bij de natuur staat en nuchter rond het verlies draait om te proberen om houvast te vinden in de tijd die erna komt. Het is een indrukwekkend, voorbeeldig werk.’
En in het juryrapport van de Tarjei Vesaas-debuutprijs: ‘De wereld die Karoline Brændjord in haar werk oproept, is niet urbaan of kunstmatig, die is de natuur, vol van leven, lucht en licht, van dingen die zweven, vliegen vallen. Misschien dat de gedichten daarom vaak zo levenslustig, ja zelfs opgewekt zijn, ondanks de duistere ondertoon. De dood wordt een deel van de natuur in de poëzie van Karoline Brændjord. Vreugde en verdriet vormen geen tegenstelling in dit werk, ze vullen elkaar aan en complementeren elkaar. Dit zijn wijze en volwassen gedichten. De auteur heeft ook een verbluffend goed oog voor treffende en onverwachte samenstellingen.’
De gedichten van Karoline Brændjord onderzoeken inderdaad op een open manier de suïcide van een moeder, zonder sentimenteel te worden. Ze heeft in haar debuutbundel al een heel eigen taalgebruik gevonden.
