UKON (geb. 1965) schrijft op een tragikomische manier over angst, woede, incest en ziekte. Zelf zegt hij dat hij weinig verschil ziet tussen zijn klinische werk en zijn poëzie. Of zoals een Zweedse recensent zijn poëzie beschrijft: ‘In zijn gedichten is de civilisatie een dun vernis over de waanzin; de clichés van de dagelijkse taal een broos schild tegen chaos en vormloosheid.’